σιγογελασα δειλα και ‘γω μαζι τους .
Δεν γνωριζα κανεναν απ’την παρεα ,και ετσι παρεμενα αμιλητος στην ακρη,κουρασμενος και αμηχανος .
Ο ουρανος εξω εριχνε καρεκλες ,ποταμια εξω τα καρεκλοποδαρα…………
Κρασοκαιρος ,και η παρεα μεσα ,τιμουσε το κρασι της .
Εχει πιαστει ο σβερκος μου από το κουνημα ,θελοντας νοηματικα να συμφωνησω
στην κουβεντα του εκαστοτε διηγουμενου , το ιδιο και το στομα μου ,μουδιασε
απ’τα πολλα ¨ χαμογελα¨ στα κρυα τους αστεια .
Ξεκαθαρη ηρθε η ιδεα στο μυαλο μου…….ΔΕΝ ΧΩΡΑΩ ΕΔΩ………..
Εξω δεν ριχνει πια καρεκλες ,μονο βρεχει , πολύ νερακι του Θεου και κανει ποταμακια ,μικρα και μεγαλα ποταμακια .
Ανοιγω την πορτα και φωναζω….΄΄ευχαριστω παιδια,τα λεμε΄΄.
Βγηκα εξω και ‘γινα βαρκουλα ,μια τοση δα μικρη βαρκουλα………..
και με πηρε το ποταμι ,το μικρο και το μεγαλο , και ‘μεινα εγω με ‘μενα,
και ‘νιωσα καλα ,βρηκα ξανα εμενα .
Οσο με ταξιδευει το νερο………γηινομαγνητιζομαι……και….πνευματοπλατιαζω
φυση γινομαι και ‘γω ,με συναντω και παλι .
η γοητεία της ωριμότητας, θάλεγα εγώ, αλλά η εικόνα που επέλεξες μου παίρνει το μυαλό
ΑπάντησηΔιαγραφήυ.σ.
οικείο το σκηνικό που περιγράφεις και άριστη η επιλογή της φυγής!