ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ

Όλα γύρω φωτεινά
και μια αγάπη λίγο ας με καίει.....
Μαζί να αγαπάμε ,αναπνέουμε μαζί
κι αγάπη ας με καίει .....

Γύρω ,όλα φωτεινά
σκιά η φωτιά δεν έχει ,
ούτε η αγάπη έχει σκιά ,
και λίγο ας με καίει ........

Καυτή η αγάπη μου
δροσιά ο ήλιος ,
όλα γύρω φωτεινά
κι η αγάπη μου λίγο ας με καίει ........
κι αγάπη μου ας καίει................

ΤΑ ΚΑΡΦΙΑ

Τους είδα μιαν έρημη μου μέρα,

μεγάλα καρφιά,κρατούσαν στα χέρια.

Μόλις με είδαν, είδαν πιο πέρα,

μου πρόσφεραν ήλιο ,χωρίς χασομέρια.

Μικρός ,πονεμένος ήμουν και μόνος

είδα τον ήλιο τους με τόση χαρά,

που αμέσως με ξέχασε η πίκρα κι ο πόνος

με ξέχασε ο νους μου και η μοναξιά.

Με αγάπη σκοπούσα γι’αυτους, ότι  είχα

κι αυτοί το μαζεύαν,πετούσαν καρφιά,

ώσπου μια μέρα, με αυτά με καρφωσαν

και πάλι  με βρήκε,κακιά μοναξιά

ΣΤΟΥΣ ΣΥΜΜΑΘΗΤΕΣ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ

Ψυχρά ,αγαπημένα και άνοστα φιλαράκια,δεν μου θυμίζετε

πλέον τίποτα από το παρελθόν.

«ειμαι καλά και το ίδιο επιθυμώ και δι’εσας».

Παραδομενοι μεσήλικες ,χαιρετίζω την καθημερινότητα σας

τις φοβερές φουρτούνες και τα άλυτα προβλήματα σας.

Ειμαι εγώ ,ο Γιώργος,με όλη την σημασία της λέξης και γράφω

στους συνανθρώπους και παλιούς συμμαθητές μου.

‘’άντε καληνύχτα Μαργαρίτα’’ χα…χα….χα………

Επιτέλους …….βρήκα τρόπο μονομερούς επικοινωνίας μαζί σας.

Σας βαρέθηκα……

Οι εικόνες και τ’αστεια του τότε, ξεθώριασαν μεσ’το μυαλό μου.

Μια άψυχη φωτογραφία με συναισθήματα του παρελθόντος,όταν την βλέπεις καθημερινά ,καταντάει αδιάφορη και καταδικασμένη

Να αργοπεθαίνει………….

Ειμαι εγώ,ο Γιώργος ,ο μπίλιας ,η φρόσω,που ακόμα όλες οι ενέργειες

και τα συναισθήματα μου ,περιέχουν αυθόρμητο ενθουσιασμό.

Ναι …τα έχω καταφέρει……..δίνομαι ολόψυχα,ανοιχτό βιβλίο που λένε.

Αγαπώ όλους με πάθος και το λάθος μου είναι ότι περιμένω

Ανάλογη ανταποκριση………….

Να είστε όλοι καλά και να ξέρετε ότι παραμένετε σε μια φωτεινή γωνιά της καρδιάς μου ,μαζί με τα μαθητικά μου χρόνια.



ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΝΥΧΤΑ………..



Γιώργος .

ΔΗΘΕΝ (σκοπτικο)

Στα ψεμματα λεω αληθεια…………

Και σ’αγαπω μισοντας σε……………

Με κοπο σπρωχνοντας ,σεβοηθω ν’ανεβεις στο βουνο………

Να πεσεις στον γκρεμο…..

Φιλω σε δαγκονοντας και σε αγκαλιαζω,σφιγγοντας σε .

Μεχρι θανατου σφιγγοντας.

Σφυριες τα λογια σου,στ’αυτια μου……….

Μεχρι που κουφαινομαι….

Εκτιμω απιστευτα αυτά που λες……….

Και αφου δεν σε ακουω… θελω και ‘γω κατι να πω………

Να σε κουφανω………….

Να γινεις ,σαν και ‘μενα……….

ΕΝ  ΟΝ   ΔΗΘΕΝ  ΚΑΙ   ΚΟΥΦΟΝ

ΠΟΛΕΜΟΣ

Μάρτυς,μέταλλο,οδυρμός,

όμηρος και αλαλαγμός,σύγκρουση,παραλογισμός,

καμιά γαλήνη.

Οι αλήθειες υπέρμαχοι του κάστρου και προστάτες,

αμεμπτοι τα δίκια δικαστές και ακούραστοι εργάτες.

Αίμα , δότης , συμφορά ,

σφαίρα,προδότης και αντρειά

σφυγμός ,κατάρα,όλεθρος,

βαρεία ευθύνη.

Οι αλήθειες είναι υπέρμαχοι των άδικων πολέμων,

αδικοι τα δίκια δικαστες……..ΑΔΙΚΟΣΚΟΤΩΜΕΝΩΝ

KATI ΣΑΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

Ραγισμένη  η    συνείδηση   .   

Η καλημέρα , καθημερινότητα   ………….παιγνίδια του μυαλού, το όραμα και η ευτυχία

Κύματα οι στεναγμοί   , μολυσμένος  ο  αέρας από τις εκπνοές μας .

Κάτι αλλάζει ,αλλάζουν τα καλούπια ,αλλάζουν όρια οι φράχτες.

Αργά και  με  μαεστρία ,  κάτι  αλλάζει  , όλα αλλάζουν .

Τα ραδιόφωνα το αποσιωπουν……………

Το ίδιο και τα κανάλια...

Οι δημοσιογράφοι δεν αναφέρουν τίποτα ……τιποτα………τιποτα???

Τότε μάλλον έχω δίκιο .

Νιώθω την συνείδηση μου τρύπια , ίσως γιατί το άφησα μαζί με όλους εσάς,να συμβεί.

Παίξαμε και’μεις στο έργο τους  , όλοι πήραμε  έναν  ρόλο ,όλοι ανεξαιρέτως .

Τρίβει τα χέρια του ο σκηνοθετης…………εκανε επιτυχία .

Τρίβει  τα χέρια και ο παραγωγός …………εκανε επένδυση.

Γιατί εγώ νιώθω άδειος ?

Γιατί  νιώθω τύψεις ?

Πόσο ένοχοι είμαστε?

Τι θα πούμε αύριο στα παιδιά  μας?

Μετανοώ και καταθέτω την τρύπια μου συνείδηση .

 Μετανοώ αλλά μάλλον είναι αργά για να εξαφανιστεί η φθορά απ' τον τριμμένο καναπέ μου.

Ίσως ειναι αργά.............μετανοώ και ντρέπομαι .

Η ΖΩΗ ΣΑΝ ΤΑΞΙΔΙ

         

Κι ‘αρχισαμε να πλεουμε………..

Στα  ρηχά ………..στην αρχή με τα κουπια……….

Μέχρι που βαθυναμε…………….

Κι’ανοιξαμε πανια……………

Και  το ταξίδι αρχισε…………η ζωή μας………πλεει………..

Γλυκιά η μπουνάτσα ,και λάσκα οι μανελες τα πανιά ,στρωτή  ,

κι’αναλαφρη η πρωινή η αύρα, διάφανος καθρέφτης τα νερά,

σαν τη ματιά μας ,καθαρά.

Όλο και βαθεναμε………ολο και μαθαιναμε……..

Ανοιξιάτικος καιρός ,χρώματα φωτεινά και καθαρός ορίζοντας ,

μικρά τα κύματα ,μικρά προβληματα……….

Ο άνεμος μας διδασκε……….η θάλασσα ,το ιδιο…………..

που τα  πανιά να στρέφουμε και που τη λαγουδερα……….παίζαμε και γελουσαμε………

και το σκαρί σχολειο…………..

Ο ήλιος έπαιζε κι’αυτος,κάνοντας τις βουτιές του……μια ζερβα…….μια δεξια……………….

μας έκλεινε το ματι……..μας μίλαγε κρυφά..πως πρέπει να προσέχουμε ,

τον νου μας γύρω-γύρω ,φιλο τον άνεμο να έχουμε ,και την αλμύρα αδερφή ,

γλυκά να πλέει η ζωή .

Ψηλά  στα ξαρτια ανέμιζε η ψυχή μας , και η καρδιά μας , καυτή και κοκκινη……………..

άφηνε σημαδια…………στ’ασπρα  τ’απονερα .

Διάσπαρτα τα σύννεφα ,απάνω μας περνουσαν……………..

άλλες φορές μας έπλεναν , άλλες χαμογελουσαν…………….

καλά μαντάτα εφερναν………………..πίναμε το νερό τους .

Έτσι ταξιδευαμε…………..θάλασσα ο χρονος………ποτε με τον γαρμπη ποτε με τραμοντανα,

με τον μαϊστρο τον σκληρο ,ποτε με σοροκαδα .

Ο γρεγος θυμαμαι μια φορα εσκισε το πανι μας ,αλλαξε τη ζωή μας …………………………

μεχρι να το μπαλωσουμε………………………………..

Με τον πουνεντη  στα πλευρα ,μια μερα θα μπαταραμε………….

του τιμονιου η μαστορια και του πανιου το σκαντζο …………….μας γλυτωσαν……………

κι’ ορτσαραμε…………..αλλαξε η ζωή μας .

Αποκλιση στη  ροτα μας , κάθε  αναποδια .

Δεν ηταν λιγες οι φορές που η πυξιδα γυριζε σαν να’τανε προπελα και αποφαση δεν

επαιρνε ,απαντηση να δωσει .

Σαν τις καρδιες μας τις αδολες ,σαν τα αισθηματα μας ,ο μπουσουλας εγυριζε ,

πριν τον βορρια να διξει .

Τα λογια μας ,   μυριζουν θαλασσα…….και η πνοη ,αλατι,…………τα μάτια μας ,ειδαν

πολλα  ,ειδαν πολλους χειμωνες ,και ανταρες της θαλασσας πολλες……………………..

Παλεψαμε με κυμματα ,της θαλασσας τα χερια,και ξερουμε πια πολύ καλά την

γευση την πικρη της……………….

Ξερουμε καλά την γλύκα της,που στις γλυκες μπουνατσες, εγεμιζε με ερωτα

την ομορφη ζωή μας………………………..

Τωρα αρμενιζουμε βαθια…πλεουμε την ζωή μας στ’ανοιχτα,με γνωση και’μπειρια .

Τωρα αρμενιζουμε βαθια και βλεπουμε σημαδια  ,σημαδια που στελνει ο ορίζοντας

λογια που λεει ο ήλιος και τα γοργα τα σύννεφα τα σιγοψυθιριζουν.

Τα κυμματα πια δεν μας χτυπουν , μας γλυκοπλατσουριζουν, αν θελουν κατι να μας πουν

κ υ μ μ α τ α      φ ι λ α ρ α κ ι α………….

Η  μοιρα λεει οι αγκυρες να είναι σκουριασμενες ,κι ολο να περιμενουνε……………………..

και μας να ταξιδευουμε μ’αυτές ,κρυμμενες στο σκαρί μας……………………………………………

κι ολο να ταξιδευουμε…………………………………………..

κι ολο να πλησιαζουμε , το ΜΕΓΑ,   το λιμανι…………………………………………………………………….