Τους είδα μιαν έρημη μου μέρα,
μεγάλα καρφιά,κρατούσαν στα χέρια.
Μόλις με είδαν, είδαν πιο πέρα,
μου πρόσφεραν ήλιο ,χωρίς χασομέρια.
Μικρός ,πονεμένος ήμουν και μόνος
είδα τον ήλιο τους με τόση χαρά,
που αμέσως με ξέχασε η πίκρα κι ο πόνος
με ξέχασε ο νους μου και η μοναξιά.
Με αγάπη σκοπούσα γι’αυτους, ότι είχα
κι αυτοί το μαζεύαν,πετούσαν καρφιά,
ώσπου μια μέρα, με αυτά με καρφωσαν
και πάλι με βρήκε,κακιά μοναξιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου