ΜΕ ΠΙΣΤΗ ΣΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΦΥΣΗ

Είσαι η  αγάπη ,είσαι το σώμα
ο παιδεμός κι  λύτρωση
είσαι το χρώμα.
Είσαι  πόνος  και  το σκοτάδι
είσαι  λατρεία ,χαράς   σημάδι.
Κλωνάρι  ελιάς  είσαι, μπουκέτο  άνθη

δέντρο  ψηλό  είσαι  χωρίς  αγκάθι

Είσαι  ο  καημός ,είσαι η  πίκρα

είσαι  η  γαλήνη  ζωής  κηρήθρα.

Είσαι  το  φως ,η  τιμωρία

η  καταιγίδα  κι  η  αμαρτία  είσαι.

Είσαι η  δύναμη, είσαι  το  πάθος

είσαι η   χαρά ,είσαι το  λάθος

είσαι  ο  θύτης  ,είσαι  το  θύμα

είσαι  πνοή,  λύτρωση ,κύμα.
Είσαι  η  γνώση ,είσαι  ο  νόμος
είσαι ο   κλώνος της  ελιάς ο  ζωογόνος.
Όλα είσαι  και βροχή  και  φωτιά  είσαι
η  μυρωδάτη  αυγουλα  είσαι.
Είσαι  το  νερό  στο  χώμα,
είσαι  ο  καρπός ,είσαι η λήθη ,κι  ακόμα
είσαι ο τιμωρός και  ευεργέτης

το σπαθί της συνείδησης,ο άπειρος ηγέτης είσαι.
Είσαι  σεισμός  και αστραπή
γόνιμη ,βουνό  και  άγονη  μαζί
χάος  ατέλειωτο ,παράδεισος ζεστός  ,και κόλαση  εσύ.
Για σένα  άνθρωπε , για σε Θεέ ,αδερφέ ,συνανθρωπε ,πάτερα
συνείδηση  μητέρα,

σε  σένα  που είσαι  ήλιος και  φεγγάρι,

που είσαι  φανάρι,

που  είσαι  άστρο ,πουλί , δύναμη στον ουρανό, στη γη,

για  σένα  φίλε και εχθρε….καταρα και συγγνωμη

που  είσαι εγώ ,που είμαι  εσύ, κομματια από την ιδια ζυμη ,

με  σένα αλάθευτη ,…….ΔΙΑΦΩΝΏ. και ΣΥΜΦΩΝΩ………..ναι  ΣΥΜΦΩΝΩ .………

Είσαι  απέραντη ,χωρίς αρχή,….....

είσαι άπειρη ,δίκαιη και άδικη μαζί.

Αγέννητη ,γεννήτρα , ΦΥΣΗ.................

ΜΙΑ ΙΔΕΑ ΨΑΧΝΕΙ ΤΙΤΛΟ

Καθησε ,εχουμε γλαροσουπα……….,μου ειπαν,και γελασαν,και βροντογελασαν…..
σιγογελασα δειλα και ‘γω μαζι τους .
Δεν γνωριζα κανεναν απ’την παρεα ,και ετσι παρεμενα αμιλητος στην ακρη,κουρασμενος και αμηχανος .
Ο ουρανος εξω εριχνε καρεκλες ,ποταμια εξω τα καρεκλοποδαρα…………
Κρασοκαιρος ,και η παρεα μεσα ,τιμουσε το κρασι της .
Εχει πιαστει ο σβερκος μου από το κουνημα ,θελοντας νοηματικα να συμφωνησω
στην κουβεντα του εκαστοτε διηγουμενου , το ιδιο και το στομα μου ,μουδιασε
απ’τα πολλα ¨ χαμογελα¨ στα κρυα τους αστεια .
Ξεκαθαρη ηρθε η  ιδεα  στο μυαλο μου…….ΔΕΝ ΧΩΡΑΩ ΕΔΩ………..
Εξω δεν ριχνει πια καρεκλες ,μονο βρεχει , πολύ νερακι του Θεου και κανει ποταμακια ,μικρα και μεγαλα ποταμακια .
Ανοιγω την πορτα και φωναζω….΄΄ευχαριστω παιδια,τα λεμε΄΄.
Βγηκα εξω και ‘γινα βαρκουλα ,μια τοση δα μικρη βαρκουλα………..
και με πηρε το ποταμι ,το μικρο και το μεγαλο , και ‘μεινα εγω με ‘μενα,
και ‘νιωσα καλα ,βρηκα ξανα εμενα .
Οσο με ταξιδευει το νερο………γηινομαγνητιζομαι……και….πνευματοπλατιαζω
φυση γινομαι και ‘γω ,με συναντω και παλι .

ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

     

Όταν βουτάω στα βαθιά,του μυαλού μου τα υπόγεια,

ψαχνω παρήγορα ακρογιάλια,αναζητώ κρυμμένους δρόμους,χωρίς διόδια,

και πλέω στα κρυφά της σκέψης μου κανάλια.

Κάποτε εκεί αντίκρισα εμένα,στης αυτογνωσίας το κανάλι,

αψήφησα κατεστημένα,έδεσα την αλήθεια απ΄το κεφάλι.

Είδα εμένα να επιπλέω μόνος,γερνοντας τραγικά.

Πικρό το μίσος του άχρωμου νερού ,να με περιβάλλει ο πόνος,

και να  μαστιγώνει σαδιστικά,  υστερικά,την φοβισμένη μου ύπαρξη.

Είδα την ανία,

να  τρώει τα  κοράλλια του μυαλού μου,

και εκεινα , θέλοντας να μείνουν ζωντανά ,πάλευαν με  μανία ,

την μαύρη  την  ανία.

Είδα τα ινία απ΄της νιότης μου το άτι,πεταμένα σε μια γωνία

σε αδιέξοδο,χορταριασμενο μονοπάτι...........

Κι άρχισα να βυθίζομαι,ακόμα πιο βαθιά,

βρήκα λύσεις και εξηγήσεις , την απόγνωση έδιωξα μακριά,

τις υπόγειες ζητούσα ανοίξεις.

Είδα τον ήλιο ανεμικό  ,θύμα άδικης βολής,

είδα την δύση  της  ανατολής,ρήμμα πολύχρονης αποβολής.

Είδα όλους μας να προσπαθούμε,μόνο για να αναδειχθούμε.

                    ***      ***         ***

Όταν βουτάω στα βαθιά του μυαλού μου τα υπόγεια,

ψάχνω παρήγορα ρολόγια,  χωρίς δασμούς,χωρίς διόδια

ανεπηρέαστους τους δείκτες τους να έχουν,

να είναι  πάντοτε σοφά οι σκέψεις και τα λόγια...........